امروز بعد از چند روز موندن تو شهر و دیار بچگی دوباره برگشتم خانه. دلم گرفته بود. آدم جایی که به دنیا میاد رو بیشتر دوست داره. نمیدونم چرا به چه دلیل قسمت من دوری از اصل خودم بود .هرگز حکمتش نفهمیدم.
خیلی سعی کردم مسیر زندگیم عوض کنم اما وقتی قرار نیست تغییری صورت بگیره تمام تلاش بی نتیجه است. پیشونی من اینطوری نوشته شده بود ؛دوری، غم ،دلتنگی و غربت.
تنهایک نفر شدت درد من را میفهمد. به امید معجزه صبر می کنم روز را شب می کنم و شب را روز .سعی می کنم از زندگی لذت ببرم .سعی می کنم عاشقی کنم. سعی می کنم دردم رابرای خودم نگه دارم.
وقتی حسابی شاکی میشم فقط با اون درد و دل می کنم شاید بشنوه و معجزه پیداش بشه .به معجزه باور دارم.
خدایا امروز این پست رو گذاشتم منتظر میمونم تا روزی که معجزه بشه صبر می کنم چون تو صبر به من یاد دادی امید دارم قبل از اینکه دیر بشه به خواسته ام برسم. و من یتوکل علی الله فهو حسبه