آری آغاز عشق دوست داشتن است

 گاهــي حجـم ِ دلــــتنـگي هايــم
آن قــــــدر زيـاد ميشود
که دنيــــا
با تمام ِ وسعتش
برايـَم تنگ ميشود ...
... دلتنــگـم ...
دلتنـــــگ کسي کـــــه
گردش روزگــــارش به من که رسيــــد از
حرکـت ايستـاد ...
دلتنگ کسي که دلتنگي هايم رانمی بیند ...
دلتنگ ِ خود َم ...
خودي که مدتهــــــــاست گم کـر د ه ام ...
گذشت ديگر آن زمان که فقط يک بار از دنيا مي رفتيم !
حالا يک بار از شهر مي رويم
يک بـــار از ديار …
يک بـــار از ياد …
يک بـــار از دل …
و يک بــــار از دســــت ...

هنوزم میشه عاشق بود          تو باشی کار سختی نیست

میون این هیاهو ها               هنوزم کار سختی نیست

چقدر دوست دارم این روزها     خبر اید که میایی

هنوزم این غروب تلخ            نمیزاره برام راهی

میون دل زدن هایم              هنوزم هست تردیدی

درست مثل همون روزها       که از عشقم تو ترسیدی

یه چیزی مثل یک حرف       که با بغضم شده تنها

یه حرفی که میخوام بگم        فقط به تو /به تو تنها

برایت نذر میکنم شاید          بماند راه برگشتی

دعایت میکنم شاید              یه روزی باز برگشتی

امروز از سر راه کار رفتم پیر اکبر

رفتم بهش گفتم خدا که صدای ما رو میشنوه اما از بس گناهکاریم  تحویلمون نمیگیره

گفتم به خدا بگو ...

گفتم بهش بگو من صبر زینبی ندارم

داشتم حرف میزدم چشام خیس بود یه آقا مثل درویشا لباس تنش وگیوه پاش آنجا رو زمین نماز میخوند اگه به عکس نگاه کنید مزار پیر پایین هستش. یه قسمت داره ۲تا شمع روشن کردم  برگشتم خونه

من نوشتن خالیم می کنه..............واقعیت اینه که خیلی اوقات حرفی رو که باید اینجا بنویسم یاداشت نمی کنم .

همیشه عواملی هست که آدم رو وادار می کنه به خودش هم دروغ بگه

سخته

خدایا من همیشه به تو توکل کردم .امروز غروب خودت حرفام رو شنیدی که بهت گفتم مثل مولام حسین میگم راضیم به رضای تو

آن تو عاشورا گفت بعد آن همه سختی

من که هرگز خاک پای آن نمی شم اما سعی می کنم به زبون بیارم حرفایی رو که آقام به عمل نشون داد

یا حسین

در رویاهای من

 پرتویی نور

ازسوی شی نامرئی

             هر لحظه

                        با من قدم میزند

انگشتان کوچکم تحمل بزرگی او را ندارد

پهنای او  حتی به وسعت دریای بی انتهای هستی

نیست

او در هیچ خلاصه می شود

چرا که همه چیز است

آری او خدای من است

خداوندا ای بی انتها

ای صمد و احد                 

                                             دوسستت دارم

سلام

جمله ی نوشته شده روی این تصویر رودوست دارم

عشق اینه که تنها چیزی که بخوای این باشه که فردی که دوسش داری شاد باشه حتی اگر تو بخشی از زندگیش نیستی

توی فلسفه ای که من از عشق این جمله پر معنی هست .از آدمایی که میگن نفرین به عشق به عاشقی نفرین به بخت وسرنوشت تعجب می کنم .چرا که عشق خوش منظر هست اگر بهش خوب نگاه کنی.

جبران :

 عشق گل سرخ است ، دلش در سپیده دمان گشوده می شود ،

 دو شیزگان، با نگاه خود ، زیبایی اش را می نوشد و آن را به

 سینه می زنند .

 عشق ، آشیانه ی گرم خوشبختی است ،

 سرچشمه ی شادمانی و مهد آرامش و صفاست .

 عشق ، لبخندی است ملیح بر لبان زیبایی .

 وقتی کسی عاشق می شود ، همه ی رنج هایش را از

 یاد می برد . زندگی عاشق ، بستر رویاهای رنگین است .

 ای عشق ! تو چیستی که در دلم زبانه می کشی ،

 نیرویم را می بلعی و مرا اسیر خود می سازی ؟

 عشق ، رازی ست که در پس حجاب قرن ها

 مخفی ست و گاهی سیمای خود را در تجربه های

 ما نشان می دهد .

دلم ناراحته خیلی خوندم اما به خاطر ۷۵صدم افتادم

دارم از درون می سوزم

میدونم زندگی برد وباخت داره اما خوب برام سنگینه سخته که قبول کنم منی که کمترین نمرم ۱۶بوده حالا با نمره ۱۱.۳۵امتحان روپاس نکردم

می دونید به جرات می گم غلط کردم ارشد شرکت کردم .آخه سخته کار کنی ودرس بخونی

نمی دونید شب امتحان چه قدر زجر کشیدم صفحه به صفحه رو خوندم وورق زدم ۶۰۰صفحه بود من تمام ترم هم میدونستم سخته میخوندم

نمی دونم بگم بی خیال نمی تونم عادت به بی خیالی ندارم

....................................................................................

۱۸ساعت بعد این آپ

با استادم صحبت کردم گفتم که من تمام تلاشم رو کردم تورو به خدا میان ترمم رو از ۶نمره شش بدین که پاس کنم

ایشون هم نمره رو داد

استاد ازت ممنونم که بهم ۷۵صدم دادی

 خدایا شکرت

هزار مرتبه کردم فرار و دیدم باز

تو از کرم به من آغوش خویش کردی باز

به لطف و رحمت و عفو و کرامتت نازم

که می‌کشی تو ز عبد فراری خود ناز . . .

به غصه هام فکر می کردم یهو این شعر تو ذهنم آمد

دردهای من جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است

دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده ی سرودنم
درد می کند

انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟  ( قیصر امین پور)

خدایا دستم به آسمانت نمیرسد 

تو که دستت به زمین میرسد

بلندم کن

بیا با من مدارا کن که من مجـــنونم و مســـتم

          اگر از عاشقی پرسی بدان دلتنگ آن هستم

                 بیا با من مدارا کن که من غمگین و دل خستم

                               اگر از درد من پرسی بدان لب را فرو بســتم

بیا از غم شکایت کن که من همدرد تو هستم

           اگر از همدلی پرسی بدان نازک دلی خستم

                    بیا از درد حکایت کن که من محتاج آن هستـم   

                              اگر از زخم دل پرسی بدان مرهم بران بستم

مجنونــــم و مستم به پای تو نشستم     

           آخر ز بدیهات بیچــــــاره شکســتم

                     مجنونــم و دستم به دامان تو بستــــم     

                                    هــشیار شدم اخر از دام تو جستـــم

برو راه وفـــا آمـــوز که من بار ســفر بستـــــم  

          اگر از مقصدم پرسی بدان راه رها جستم

                   برو عشق از خدا آموز که من دل را بر او بستم      

                                  اگر از عاقبت پرسی بدان از دام تو جستم

هيچکس بامن نيست !...
مانده ام تا به چه انديشه کنم...
مانده ام درقفس تنهايی...
در قفس ميخوانم...
چه غريبانه شبيست...
شب تنهايی من!...

نمی دونم چی بنویسم انگار حرفام ته کشیدن

دلم برا آن روزا که با خودم ودنیای خودم راحت بودم تنگ شده

این روزا همه چی بارونی وابریه

نه شایدم صافه

شک دارم

مرض وبیماری که مال همه هست...

دلم میخواد شعر بگم اما شعرم نمی یاد

اشتباه نکنید اوضاع روحیم خوبه شرایط زندگیم هم شکر

به قولی همه چی روبه راهه

خوشی به دلم زده

 اینم یه ساحل آرووووووووووووووووووووووووووووووووووم